ΔΥΣΛΕΞΙΑ: Επιδράσεις στη μαθησιακή ζωή των παιδιών

Δυσλεξία ή Διαταραχή της Ανάγνωσης είναι μια μαθησιακή δυσκολία. Ο δυσλεξικός μαθητής έχει, κατά κανόνα φυσιολογική ή ακόμα και πάνω από τον μέσο όρο νοημοσύνη. Είναι δηλαδή παιδιά με κανονική ή και ανώτερη νοημοσύνη, χωρίς προβλήματα στην όραση ή ακοή, τα οποία ζουν σε φυσιολογικά οικογενειακά-κοινωνικά περιβάλλοντα και φοιτούν σε οργανωμένα σχολεία. Η δυσλεξία δεν έχει σχέση με τη νοητική καθυστέρηση.
Εμφανίζεται στα αγόρια σε αναλογία συχνότερη, και μάλιστα 4 προς 1, σε σχέση με τα κορίτσια. Αν και σε ποσοστό 60%-80% η διάγνωση της Διαταραχής της Ανάγνωσης δίνεται σε αγόρια, είναι πιθανό η συχνότητα της να είναι ίδια στα δύο φύλα και η διαφορά αυτή να οφείλεται στο ότι τα αγόρια παραπέμπονται πιο συχνά για ψυχολογική εκτίμηση λόγω διασπαστικής συμπεριφοράς σε συνδυασμό με Διαταραχές της Μάθησης. Έχει αφετηρία τον εγκέφαλο.

Τα συμπτώματα του συνδρόμου της δυσλεξίας είναι:

• Δυσκολία στην ανάγνωση
• Δυσκολία στη γραφή
• Δυσκολία στην ορθογραφία
• Διάσπαση προσοχής
• Διαταραχή προσανατολισμού
• Προβλήματα οφθαλμοκίνησης
• Δυσχέρεια αντίληψης της αλληλουχίας
• Δευτεροπαθή ψυχολογικά προβλήματα
  

Παρόλο  αυτά τα άτομα με τέτοιου είδους μαθησιακές δυσκολίες έχουν γρήγορη αντίληψη, συχνά ξαφνιάζουν με την οξυδέρκεια των παρατηρήσεων τους, έχουν ικανότητες συνδυαστικές, κρίνουν και οδηγούνται σε λογικά συμπεράσματα μετά από επεξεργασία δεδομένων, έχουν έφεση στην μηχανολογία, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, έχουν γόνιμη φαντασία, χιούμορ και επινοητικότητα.

Τι προκαλεί τη Δυσλεξία;

Με βάση διάφορες έρευνες, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με δυσλειτουργία συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου. Σύμφωνα με πολλές νευρολογικές μελέτες η αιτία της δυσλεξίας οφείλεται σε νευρολογική διαταραχή, όπου η ακριβής θέση των δυσλειτουργούντων κυκλωμάτων του εγκεφάλου δεν έχει ακόμα εντοπισθεί με ακρίβεια.

Πώς αντιμετωπίζεται η Δυσλεξία;

Η αντιμετώπιση της δυσλεξίας είναι σύνθετη και στηρίζεται σε εκπαιδευτικές και υποστηρικτικές μεθόδους που γίνονται πάντα με παράλληλη ψυχολογική υποστήριξη του δυσλεξικού παιδιού και της οικογένειάς του:

Οι εκπαιδευτικές μέθοδοι που εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση της δυσλεξίας χρησιμοποιούν: α) ειδικό εκπαιδευτικό υλικό( ειδικά βιβλία), β) εκπαίδευση σε Η/Υ και γ) διδασκαλία με ακουστικά μέσα, κ.α. Οι εκπαιδευτικοί αυτοί τρόποι βελτιώνουν τις ικανότητες των δυσλεξικών.

Τέλος η ψυχολογική υποστήριξη απευθύνεται στο παιδί, στην οικογένεια και στο σχολείο κι έχει στόχο τη διατήρηση της αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης του παιδιού σε υψηλά επίπεδα, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος της απογοήτευσης, διότι στην περίπτωση των δυσλεξικών υπάρχει υψηλή προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα. Σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, βάσει της ειδικής νομοθεσίας, οι μαθητές που έχουν χαρακτηρισθεί σαν δυσλεξικοί από τα επίσημα εξεταστικά κέντρα του κράτους (Ιατροπαιδαγωγικές Υπηρεσίες, Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής και Ειδικά Αναπτυξιακά Κέντρα Νοσοκομείων), βαθμολογούνται στα μαθήματα με βάση την προφορική και όχι τη γραπτή τους επίδοση.

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;

Υπάρχουν δύο τρόποι. 0 ένας τρόπος είναι το παιδί να κλειστεί στον εαυτό του (συνήθως αυτό παρατηρείται στα κορίτσια). 0 άλλος τρόπος είναι το παιδί να κάνει αστεία στην τάξη και να ενοχλεί τους συμμαθητές του. (Αυτή η ενοχλητική συμπεριφορά παρατηρείται περισσότερο στα αγόρια). Το αποτέλεσμα είναι εκνευρισμός από την πλευρά των δασκάλων, εκνευρισμός από την πλευρά των γονέων. Το παιδί αισθάνεται μπερδεμένο από την κατάσταση. Συνήθως ο δάσκαλος έχει την εντύπωση πως ο γονέας ευθύνεται για την κακή συμπεριφορά του παιδιού. 0 γονέας νομίζει ότι ο δάσκαλος ευθύνεται για την χαμηλή απόδοση του παιδιού. Εδώ χρειάζεται προσοχή... Η συμπεριφορά στην τάξη μπορεί να μην είναι όμοια με την συμπεριφορά στο σπίτι. Έτσι γίνονται παρεξηγήσεις. Αν θα γινόταν μια ανοιχτή συζήτηση εξ αρχής πολλά προβλήματα δεν θα έπαιρναν διαστάσεις όπως βλέπουμε συχνά στα σχολεία.

Οι μαθησιακές δυσκολίες επηρεάζουν αρνητικά τα εξελικτικά στάδια της ζωής του παιδιού και του εφήβου. Στην ιδανική περίπτωση η δυσλεξία διαγιγνώσκεται και θεραπεύεται.

Το παιδί ή ο έφηβος θα χρειαστεί να παραπεμφθεί σε έναν ψυχολόγο στην περίπτωση που υπάρχουν ενδείξεις για συναισθηματικά, κοινωνικά και οικογενειακά προβλήματα.

Η αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων προϋποθέτει πάνω από όλα τη συνεχή συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων επαγγελματιών με τους γονείς, των οποίων ο ρόλος είναι καταλυτικός στην ενίσχυση της αυτονομίας και αυτοπεποίθησης των παιδιών τους.